Villa Rubein

Edmund Dawney gekk eftir rmrnum vi Botzen og sagi vi Alois Harz: Vri r sama um a ekkja fjlskylduna bleika hsinu, Villa Rubein?" Harz svarai brosandi: Kannski." Komdu me mr seinnipartinn dag." eir hfu stoppa fyrir gmlu hsi me blindu, yfirgefnu tlit, sem st vi sjlft sig veggnum; Harz tti hurinni upp. Komdu inn, vilt ekki morgunmat enn. g tla a mla na dag. " Hann hljp upp beru breiu stigann og Dawney fylgdi rlega me, umalfingur hans krkur handvegi vestis hans og hfinu hent. haloftinu sem fyllti alla efstu sguna hafi Harz dregi striga a glugganum. Hann var ungur maur miju h, ferkntu, xl, virkur, me hornrtt andlit, htt kinnbein og sterkan, hvassan hku. Augu hans voru stingandi og stlbl, augabrnirnar mjg sveigjanlegar, nefi langt og unnt me hri br; og dkka, skipta hri hans passai honum eins og hettu. Ftin hans litu t eins og hann hafi aldrei hugsa um . etta herbergi, sem jnai fyrir vinnustofu, svefnherbergi og stofu, var ber og rykugt. Fyrir nean gluggann hljp in vorflinu niur dalinn, lk, r brnu eiri. Harz foraist fyrir striganum eins og skylmingamaur a finna fjarlg sna; Dawney tk sti sitt pakkpokanum. Snjrinn hefur fari me hlaupi r," dr hann saman. Talferinn kemur brnn niur, Eisack kemur niur blr; eir streyma inn Etsch og gera a grnt; dmisaga um vori fyrir ig, mlari minn. " Harz blandai litum snum saman.